Lummeltijd
Door Sarah Saarberg
In december 2017 nam ik me voor om het hele volgende jaar het woord ‘druk’ niet in de mond te nemen. Dat is mislukt. Misschien heb ik het woord minder uitgesproken, maar in mijn hoofd gold het structureel als het belangrijkste thema. Nu is het voor een freelancer zoals ik eigenlijk een optimistisch thema: ‘druk zijn’. Zéker als je weet wat een economische crisis is, en ik ben al zo oud dat ik meerdere crises heb doorstaan. Dus ‘ik ben druk’ betekent in ZZP-taal eigenlijk ‘het gaat goed’. Goed met het bedrijf, goed met de omzet, goed met alles. Maar het moet wel leuk blijven natuurlijk. Aan het werk zelf ligt het niet, ik behoor tot de gelukkige soort die ‘van de hobby het werk heeft gemaakt’. Ik doe, serieus, zonder enige twijfel, het allerleukste werk van de wereld, met de allerleukste klanten, op de allerbeste plek (namelijk in mijn eigen kantoor aan huis, met Japie aan mijn voeten). Hoe is het dan toch mogelijk dat ik het afgelopen jaar regelmatig heb verzucht dat ik liever een baan ga zoeken en als hobby ga schrijven in mijn vrije tijd (die ik nu niet heb)? Neem ik te veel hooi op mijn vork?
Foto: Willemijn van der Eijk
Als ik alle opdrachten naast elkaar leg en in een handig schema verwerk (ben dol op schema’s en planningslijstjes) lijkt het prima te doen. En toch schiet ik ’s nachts wakker: druk, druk, druk. In een gesprek met een coach – eigenlijk gewoon een heel goede vriend die toevallig een heel goede coach is – kwam dit onderwerp laatst wéér aan de orde. “Weet je wat jouw probleem is? Je neemt geen lummeltijd.” Nou dat weer. “In theorie kan het misschien best”, legde hij uit. “In de ochtend een interview met die, daarna tekst zus, daarna tekst zo, daarna vergadering en ook nog even een factuur versturen en je mails beantwoorden. Moet kunnen op een dag. Maar dat kán helemaal niet op één dag, want je hebt geen lummeltijd ingepland.” Nu probeerde ik zwakjes nog de dagelijkse wandeling met Japie in te brengen als lummeltijd, maar hij wist net zo goed als ik dat ik in de 42 minuten die ik wandel – geklokt – meestal een paar telefoontjes doe en bedenk wat ik nog moet schrijven. “Nee”, zegt vriend-coach streng: “Je moet gaan lummelen.”
Dat is nu dus mijn project. Urenlang door de boekhandel dwalen. Op het bruggetje bij de Beek blijven staan om de eenden te bestuderen: zijn het nou wilde eenden, of toch soepeenden? Met uitgever-vriend Christian lekker een ochtend ouwehoeren in ’t Bonte Paard of een beetje doelloos rondrijden in het Gooi (hij kan trouwens extreem goed lummelen!) en dan op allemaal fijne ideeën komen. Een paar dagen op bezoek bij mijn knappe dochter in Rotterdam, daar heel erg lummelen en shoppen en op een bootje zitten op de Maas. Ik kan nog wel uren doorgaan met voorbeelden geven, maar daar heb ik geen tijd voor. Ik ben vanaf nu te druk met lummelen.
